skyrebels.nl

Even rust

February 16th, 2007

Met Huub in de lappenmand en de rest van de nederlandse piloten thuis bij de kachel wordt het wel erg druk. We zijn er nu van overtuigd dat de condities waaronder we vliegen meer aandacht voor het materiaal vragen. Iedere dag als we terug komen van het ijs gaat dan ook mijn rugzak open en mijn scherm eruit om volledig te acclimatiseren. Een helft openen over het bed en door de kamer en de andere helft een paar uur later. Dan moet je ook je persoonlijke uitrusting in de gaten houden om te zorgen dat je de volgende dag weer een uurtje of 7 in de diepvries overleeft. Inlegzolen uit de schoenen en schoenen zover mogelijk open, isolatiekleding droog, batterijen laden het zijn zo van die dingen. Terwijl je de helft van je scherm laat drogen ga je bij jezelf vocht bijvullen want je droogt snel uit op het ijs en drinken doe je daar niet graag want als je een sanitaire stop moet maken dan vindt je een gat in je buik. Dan moet je ook nog naar de briefings en zijn er seminars voor jureren en regelgeving en zijn er sociale evenementen waar je acte de presence moet geven en en en…..Sorry dat we even niks hebben laten weten maar nu hebben we even rust.

Het is onafhankelijkheidsdag vandaag en voor de wedstrijd is dit een rustdag. Gelukkig. Nadat Boris Bumpstrike zijn naam eer had aangedaan en zichzelf op non-actief had gezet ging bij mij even het knopje om. Eerst zie je je maatje onderuit gaan en denk je “shit, daar gaan we”, vervolgens zie je hem moeilijk overeind komen en denk je “schijt aan de regels, ik ga kijken”. Gelukkig valt het allemaal wel mee, hij weigert tenslotte om voor een vrouw(dokter) zijn broek te laten zakken. Niks mis met zijn been dus, misschien met zijn hoofd. Maar daarna moet je haasten om zelf aan de start te verschijnen en gaat die vlucht van Huub en je eigen laatste vlucht ook nog een keer door je hoofd. En dus ga je zelf ook onderuit. Van de 9e naar de 56e plaats, het lijkt wel een vrije val. Op de een na laatste dag nog een plaatsje terug gepakt maar mijn target, bij de bovenste helft eindigen kan ik wel vergeten. Dat ligt niet aan de kwaliteit van de andere piloten, het is gewoon persoonlijk falen. In 11 rondes maar 1 padscore en drie “falls” was niet waar ik op had ingezet. Boris Bumpstrike heet sinds Valentijnsdag trouwens Boris Smirnoff.

Maar goed vandaag is het dus een feestdag in Lithouwen en er wordt veel gedaan op het meer. Wat sommige mensen niet doen om hun dagelijkse portie Adrenaline te krijgen. Een russische piloot wisselt fullstals af met helicopters. Hij heet vast Sikorsky. Een Kroatische piloot vliegt zonder kleren. Gelukkig is het vandaag een warme dag en is het maar -5 graden Celsius. Maar Tomas Lednik presteerde het om gewoon op 250 meter hoogte uit zijn zitje te stappen en na een vrije val op 80 meter een parachute te trekken die op 30 meter open was. Twee uur later stapte hij op een kilometer uit een gemotoriseerde delta en kwam hij in een bird-man-suit over het publiek gevlogen. Toen hij op ongeveer zestig meter hoogte was konden we zien dat zijn pack al half geopend was en trok hij gelukkig ook zijn parachute. Kun je je voorstellen hoe laag iemand in bijna vrije val is, als je vanaf de grond met blote ogen de details van zijn  uitrusting kunt zien. Ongelooflijk.

Verder is er veel muziek, kunnen de families ritjes maken op snowscooters en dat soort apparaten en wordt er gevlogen met heteluchtballonen, paramoteurs, modelvliegtuigen, delta’s en zij er allerlei souvenirs, snacks en drankjes te koop. Na even op ons gemak van dit vermaak genoten te hebben worden we gesommeerd om om 18:20 klaar te staan voor een volgende officiele gebeurtenis. Terwijl we  gauw op de kamer de mail checken belt ons locale PA-tje Laura om er zeker van te zijn dat we op tijd klaar staan. Met zijn allen in de bus naar een paleis bij Vilnius waar de Groot Hertog persoonlijk op ons staat te wachten en wordt er weer veel geblablaat gegeten, gedronken en gedanst. Maar de wedstrijd is nog niet over en nadat we ons netjes hebben gepresenteerd en met iedereen een woordje hebben gewisseld knijpen we er met een deel van de jury, een deel van het Engelse en Macedonische team en het volledige Japanse team tussenuit. Volgens mij is de Teamleider van Japan trouwens een broer van Lex, maar dat is een verhaal voor op het veld of voor de volgende wedstrijd in Macedonie. Tot morgen.

Entry Filed under: Litouwen